වංක සිනාවෙන් අවංක සිනාවට....................

කලින් දාපු පෝස්ට් එක මගේ දින සටහනෙන් උපුටා ගත්තේ.මේකත් එහෙමයි.මේ සටහන මේ අවුරුද්දේ ජනවාරි මාසෙ අග්ගිස්සේ දොහක තබාපු සටහනක්.

මෙහි පලවන ප්‍රධාප ප්‍රවෘති සඟරාවක වෛෂ්‍යාවක් පිලිබඳ සටහනක් තිබුනා.ඇය ඒ රැකියාව අකමැත්තෙන් කරන වගත් ,ඒ වගට හේතු කිහිපයකුත් දක්වා තිබුණා.මට මතක් වුණා මම ගාල්ලේ දී දැකපු සිද්දියක්.

එදා සිංහල අවුරුද්දට ආසන්න දවසක්.මට මතක විදියට අප්‍රේල් 12 විතර.

ගාල්ල බස් නැවතුමේදී මම දැක්කා අවුරුදු 50 ක විතර බවලත් වයසේ ගැහැණු කෙනෙක්. ඇය මුහුණ පුරා පුයර යොදා ඉතා පැරණි කොණ්ඩ විලාසිතාවකින් සිය හිස සරසා ගෙන සිටියා.මුහුණ සැරසී තිබුණේ ආයාසයෙන් මවා ගතත්තු ව්‍යාජ සිනාවකින්.සිය අභ්‍යන්තරයෙන් දැවෙමින් ,තමා ගැන උපන් ආත්මානුකම්පාවෙන් මඬනා ලද සිතුවිල්ලෙන් ඇසට නැගෙන කඳුල වලක්වා ගන්න ගත්තු ප්‍රයත්නය වියලි හිනාවකින් මුවට වැඩ තිබුනා. ඇගේ අතේ කුඩයක් තිබුනා.ගාල්ල බස් නැවතුමේ මේ රැකියාව කරන කිහිප දෙනෙක් හිටියත්  මම ඇයව මීට පෙර දැක තිබුණේ නැහැ.ඒ හින්දා අවුරුදු සමරන්නට මුදල් සොයන කෙනෙක් වෙන්නට ඇතැයි මම හිතුවා.

AL කරපු ඒ කාලය මෙතෙක් මගේ ජීවිතේ ගත කරපු ඉතාම සුන්දරම කාලයක්.මම ඒ කාලේ පුරුද්දක් හැටියට ම වාඩි වෙන්නේ බස් එකේ පිටිපස්සේ දොරට ඉස්සරහ සීට එකේ කෙලවරේම.මුලු ලොවම මගේ හිත තුල දමා එහෙ මෙහෙ කලවම් කර හැම දාම අලුත් යමක් හිතන්න උත්සාහ කලා .

 ඊට පහු වෙනිදා අර විදියට වාඩි වෙලා ජනේලයෙන් එලිය බලාගෙන යද්දි මම දැක්කා අර ක‍ාන්තාව පොලේ රෙදි තෝරනවා.(අවුරුදු කාලෙට ගාල්ලෙ පොලිසිය ඉස්සරහ pavement එක පොලක් වෙනවා). මට ක්ෂනිකව හැරී බැලුනා.

ඇය අවුරුදු සමරන්නේ එපරිද්දෙන්.ඇගේ මුහුණේ අර මා එදා දුටු සිනාවට වඩා ඉතා සොඳුරු අවංක සිනාවක් ඇඳී තිබුනායැයි මට සිතුනා.

වංක සිනාවකින් අවංක සිනාවකට එළැඹීම එහෙම නොඑළැඹී හූල්ලමින් සිටිනවාට වඩා යෙහෙකැයි මට හිතුනා.ගණිකා වෘත්තිය සාධාරණීකරණය කරනවා නෙවෙයි මේ,ඈ ඈට සාපේක්ෂව සාධාරණයි කියලා හිතුණු විදිවට විඳි චිත්තප්‍රිතියට අනුබල දුන්නා විතරයි.ප්‍රේමය ද පරිත්‍යාගයද අති උත්තම හැඟීම් වෙතැයි සිතා සිටි ඒ යුගයේ ඇයව පෙනුනේ මහ උපහාසාත්මක දෑසකින්.